Blog 7: Het kan (niet) altijd feest zijn

vouw, proost, frankrijk, le puits, villapourcon, school, feestHet kan niet altijd feest zijn denkt deze nuchtere Hollandse. Maar als ik in juli of augustus langs Franse weggetjes rijdt, krijg ik daar toch een andere kijk op. Steeds zie je simpele uitnodigingen, meestal opgeknipt in de vorm van een drietal bordjes. Op het eerste lees je datum, daarna de feestsoort en dan de plek. En als je het niet in een keer tot je kunt nemen, omdat het in een vaag lettertype en klein corps is geschreven, lees je het gewoon de volgende keer. Je komt meestal toch tig keer langs hetzelfde weggetje. Simpelweg omdat je er keer op keer intrapt dat er tussen 2 en 5 geen winkel, bank of restaurant open is.

In de zomer heeft elk dorp wel een rommelmarkt, jeu-de-boulestournooi, lentefeest, vee-tentoonstelling of even zo feestelijk een evenement rond steen, bomen, kaas of bijvoorbeeld myrtilles (bosbessen). Zelfs een herdenking van de eerste wereldoorlog eindigt met een ‘verre de amicalement’ (glas van de vriendschap). Tijdens het lentefeest nodigde de burgemeester me nadrukkelijk uit voor de Ceremonie de Commemoration de grande guerre. Ik heb dit toen netjes geagendeerd.

Tot mijn grote schrik zag ik het een dag tevoren pas weer in mijn agenda staan. Schrik, want tijdens vakanties, laat staan tijdens werkvakanties, heb ik geen standaard herdenkingsoutfit voorhanden. Vooral het ontbreken van nette schoenen leverde even een paniekmoment. Maar in der Beschränkung zeigte sich der Meister’, in Rob dan, en hij stelde voor mijn werklaarsjes op te kalefateren met een gevonden tube hormoonzalf. En dat leverde een ongekend mooi effect op (onthoud die tip mensen).

Het ging er gelukkig casual aan toe. Toch was de souplesse waarmee alles verliep indrukwekkend. De oudste bazen van het dorp droegen de vlaggen de kerk in. En terwijl onze konten verhoutten, bleven de oudjes de hele dienst fier op de been. De musici speelden met militaire precisie (het was ook een militaire kapel) op de begraafplaats. En daar werden de 174 namen zonder stotteren opgelezen. Eén persoon las een naam, waarna een ander schalde ‘mort pour la France!’. Mooi in al zijn eenvoud. In Villapourçon, onze gemeente, stierf destijds 6,5% van de bevolking. Als je dat vergelijkt met de 1,35% van de Franse bevolking die in WOII stierf is het niet zo vreemd dat juist de Eerste Wereldoorlog hun ‘grand guerre’ is.

Gelijk geleerd dat underdressed naar een event gaan niet eens mogelijk is op het Franse platteland. Zelfs niet in de kerk of op een begraafplaats. Dieu merci! Zo had de naamoplezer voor de gelegenheid zijn felgekleurde trainingspak aangehouden en zagen we dat de pastoor onder zijn gewaad een korte broek met camouflage print droeg. Al kunnen we er bij die laatste niet helemaal zeker van zijn of hij erop gerekend had dat er wat ongelovige ogen afdwaalden naar de zij-uitgang van de kerk.

Tijdens eerdere feestjes hadden we al wat andere integratie dingetjes geleerd. Bijvoorbeeld dat een feest niet begint op de tijd die op de uitnodiging staat, maar op de tijd dat jij dat wilt (maar nooit eerder dan de tijd op de uitnodiging!). Daarnaast zul je amicaal zoenend worden begroet. Door willekeurig wie, zéker ook door kinderen, want er komen sowieso mensen die niet uitgenodigd zijn maar toevallig bij een genodigde op bezoek waren. We leerden ook dat de Fransen, en wij nu dus ook, het feest gewoon kunnen vervlechten met activiteiten die nog op het programma stonden. Geen punt als je tussendoor boodschappen gaat doen of nog even een luik in de verf zet.

luiken, schilderen, le puits, villapourcon

Wil je een seintje als er een nieuw blog online staat of als er ander nieuws is? Meld je dan hier aan voor jouw portie stokbrood in je mailbox (maximaal 10 x per jaar).

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.