In de Morvan is het meestal een graadje of drie warmer dan in Nederland. Precies genoeg voor een vrolijk humeur. Daarbij begint in de Morvan het voorjaar nét wat eerder en is het in najaar meestal wat langer aantrekkelijk qua weer en natuur. Toch is het daar nu echt even winter. En moeten we gewoon geduld hebben voor we weer kunnen. Ik ben wel met Frankrijk bezig, onder meer met de taalapp Duolingo en het stofferen van een luie stoel voor onze gîte die steeds aantrekkelijker wordt.
Ondanks de kou gebeuren er op afstand hartverwarmende zaken. Afgelopen zomer deed ik mee aan een wedstrijd die onze gemeente had uitgeschreven. In de gemeentebode die onze Franse buren altijd voor ons veilig stellen, stonden twee pagina’s met een reglement, onderverdeeld in termijnen, restricties, formaten, adressen etc. Ik lees het krantje sowieso grondig als taaloefening. Er kunnen zomaar wat novelles instaan. Daarover kan je leuk babbelen als je naast een dorpsgenoot op een dorpsplein op een dorpsfeest beland. De heropening van het café van Marie-Lou bijvoorbeeld, die er een dezer jaren toch eindelijk aan zit te komen. Toen ik uitpuzzelde dat het om een logo-wedstrijd voor de gemeente Villapourçon ging, voelde ik me uitgedaagd.
Tussen alle kleine lettertjes van het wedstrijdreglement was ook één zin opgenomen met de mededeling: De winnaar krijgt een prijs. Het was niet zo dat ik de rest niet kon ontcijferen. De mededeling was gewoon even kort als cryptisch: De winnaar krijgt een prijs. Ik stuurde in en – omdat ik er hier over begin raad je het wel – ik heb gewonnen! Ik had op vrijdag al een voorgevoel. Toen kreeg ik een mailtje van de burgemeester of ik op zaterdag ook op de nieuwjaarsreceptie aanwezig zou zijn. Normaal is mijn correspondentie met de burgemeester niet zo intensief :).
Mijn buurvrouw, tevens vrouw van de loco-burgermeester, mailde me zondagochtend het heugelijke nieuws met ‘BRAVO !!!’ als aanhef. Ze heeft de prijs voor me in ontvangst genomen en ze verzekert me dat ze het tot ons weerzien zal bewaren. Een prijs, is nu dus ‘de prijs’, maar het is nog steeds niet duidelijk wat het zal zijn. Natuurlijk gaat er een bedankmailtje terug inclusief een vissend zinnetje: ‘Ik vind het vooral een eer, maar ben ook heel benieuwd wat jullie voor me bewaren’. Hierop komt geen antwoord. Wel volgt een week later nog een mail van de burgemeester. ‘Mille fois BRAVO, un grand merci et à bien-tôt’.
Het maakt me natuurlijk ook echt niets uit. Ik vind het al een wonder dat mijn inzending, inclusief een half A4-tje met motivatie in het ‘Frans’, boven is komen drijven in de enorme stroom van wellicht twintig, zeven, twee? inzendingen. Maar een beetje nieuwsgierigheid is mij niet vreemd. En wat plagen ook niet. Dus bij dezen maak ik jullie fijn deelgenoot van mijn tergende onzekerheid. Als ik in het voorjaar bij de buren heb aangeklopt zal ik berichten wat mij ten deel is gevallen. Dan doe ik er ook een kiekje bij van het logo dat dan wellicht ergens op een bord, een vel briefpapier of in de gemeentebode zal zijn afgedrukt. Nu nog niet, ik wil geen gras voor de voeten van de burgemeester wegmaaien.
Ik schreef net dat mijn emailcorrespondentie met de burgemeester niet zo intensief is, maar daar moet ik toch even op terugkomen. Jullie herinneren je vast nog de ontmoetingen met de schooljuf. Zo niet, kijk even in blog 18. Lang verhaal kort: wij zochten naar oude foto’s van de school, iemand op Facebook reageert met een herinnering aan schooljuf Massicot, de dame gegoogeld, gevonden op LinkedIn, een rendez-vous, een boek cadeau met levensverhaal en beschrijving van haar carrière inclusief de start van alles in Le Puits en de rest is historie. Hoewel de rest is toekomst! Het boek is door ons toedoen uitgewaaierd over Le Puits. En bij de burgemeester in Villapourçon beland, die toevallig ook ooit op onze school heeft gezeten. Een paar jaar later dan dat Jacqueline Massicot er debuteerde, maar dat was geen belemmering voor de twee om intensief te corresponderen en aan te sturen op een reünie. Wij werden in de correspondentie meegenomen en vanzelfsprekend hebben we onze locatie aangeboden. De reünie zal vermoedelijk ergens deze zomer op ons schoolplein plaatsvinden. Ik zal u bloggen!
Toch nog even terug naar de prijs. Het zou me niet verbazen als het iets traditioneels is, bijvoorbeeld een ham, een gebraden haan of een mooie kaas. Misschien denk ik daaraan omdat ik nu in het heerlijke boek Boergondisch van Eva Posthuma de Boer aan het lezen/koken ben. Het zal wel niet, want de buren weten dat de verrassing – net als wijzelf – winterhard moet zijn. Wellicht een heggenschaar, een bokaal, of iets voor in de tirelire (spaarpot). Maar dat laatste schrijf ik eigenlijk alleen omdat dat het mooiste woord is dat ik tot nu toe van Duolingo heb geleerd. Waarom het me in alle eerlijkheid niet helemaal loslaat is dat er een heel klein angstig Heleentje in mij schuilt dat vreest voor iets wat moed vergt. Bijvoorbeeld een spreekbeurt geven voor de gemeenteraad, of op audiëntie bij de burgemeester. Mocht dat het geval zijn, dan stopt hiermee het blog en hebben jullie nooit meer iets van mij vernomen…
Zin om de Morvan te bezoeken? Kijk dan hier. Je hebt nu nog veel keus tegen lage prijzen.
hoi ik weet wel hoe het logo er uit ziet maar dat mogen we nog niet tonen,
Maar om met 1 stem te winnen.
Maar ja van ons van hartelijk gefeliciteerd.
We gaan wel zien als je de prijs ontvangen hebt.
grt Andre et Caroline
Leuk, ja als echte Morvandieaux waren jullie natuurlijk lijfelijk aanwezig! Hoe bedoel je trouwens ‘Maar om met 1 stem te winnen?’. Wie weet zien we elkaar snel weer als een van ons een ommetje maakt :-).
Dat is alweer even geleden! Leuk om weer wat van jullie te lezen. Nu ben ik óók heel nieuwsgierig wat je gewonnen hebt, en hoe het winnende logo eruit ziet. Knap van je!
Hopelijk tot ziens, wij zitten immers niet ver van jullie vandaan met ons tweede huis, we komen graag eens kijken.
Dank je wel Samantha!