‘Wat is eigenlijk het verschil tussen geremd en ongeremd?’, vraag ik ter hoogte van Rotterdam. Achter ons stuitert een rood Bo-Rent karretje vol huisraad. ‘Heeft iets met belastbaar gewicht te maken’, zegt vriend Rob. ‘Geremd mag zwaarder beladen worden’. ‘Hoeveel precies?’, wil ik weten. ‘Staat op de bon, maar je kunt het ook op internet zien als je het kenteken intikt’. Aangezien ik als bijrijder toch niet veel meer te doen heb dan navigeren en dropjes proeven, lijkt me dat een leuke bezigheid. Google-de-Google: 450 kilo. Inclusief de kar zelf! Dus niet de 750 kilo die de verhuurder beloofde. Het gewicht van de kar zelf staat – naar ik mag aannemen – wel correct op de huurbon: 235 kg. We mogen dus maar 215 kg vervoeren!
Ik heb nog nooit naar een weegschaal verlangd, maar nu wel. Wat wegen bedden, tafels, eetkamerstoelen, nachtkastjes, wijnrekken en alle losse meuk waarmee we kwartier willen maken? Ongetwijfeld meer dan 215 kilo, dus we zitten fout. Maar we zijn inmiddels wel bij Breda en terug naar Delft is in de ochtendspits zeker een uur. Daar uitladen – de zwaarste spullen zitten onderop – en weer terugrijden neemt een hap uit de dag. En we hebben morgen toch echt de overdracht van de oude school bij de Franse notaris… Een weegbrug, schiet er door mijn hoofd. Dat geeft duidelijkheid!
Wonder boven wonder blijken we precies twee minuten van de Gebroeders Coremans Grondverzet af te zitten. Als mieren kruipen de kluitige monstertrucks er over de modderige betonplaten tussen de opslagschuren. Rob rijdt onze frisgewassen witte Skoda op de weegbrug en moet op de treeplank staan om via de intercom – op truckcabinehoogte – met het kantoor in contact te komen. En het enige wat ik van wegen weet klopt ook nu: het valt altijd tegen. We moeten dik 300 kilo afvallen. Met deze harde cijfers op zak is terugrijden helemaal geen optie meer, want zowel strafbaar als gevaarlijk. Charme offensief dan maar. Ik stel de vriendelijke Brabanders voor ons overgewicht in een van hun schuren te parkeren en volgende week op te halen.
In het kantoortje is inmiddels een samenscholing ontstaan van nieuwsgierige mensen. Naar Frankrijk? Oude school gekocht? Ik vertrek? Zo’n verhaal is voor een grondverzetter zelfs een verzetje. Maar door alle aandacht kunnen ze niet meer terug; een deel van onze lading mag in Brabant blijven. Of zouden de twee pakjes banketbakkersstroopwafels doorslaggevend geweest zijn? Eigenlijk waren ze bedoeld om later in te zetten, als goede start met de burgemeester, de verkopende partij. ‘Maar gaan jullie nou meedoen aan ‘Ik vertrek’?’, wordt nogmaals gevraagd. ‘Nee hoor’, hoor ik mezelf zeggen als de toeschouwers van alle uit- en overpakheisa weer langzaam afdruipen. ‘Dat zouden geen leuke afleveringen worden, wij hebben het denk ik toch beter voorbereid…’.
\
Begin 2018 kochten wij (Rob en Heleen) een oude school in de Morvan, Frankrijk.
