Wat een seizoen. Vrienden, familie én gasten ontvangen. Zo goed als volgeboekt! Gewerkt, maar ook evenementen in omliggende dorpen bezocht. Tig brocantes, een Truffelfeest, Appelfeest, Kastanjefeest…
Le Puits heeft nog geen eigen feest, dus we dachten al langer na over een eigen event. Niet zijnde de zoveelste brocante, hoe leuk ook. Met de buren kwamen we ooit tijdens een ‘brainstorm’ – lees drankgelach – op het ridicule ‘Fête de la banane’. Een bananenfeest, ja dat zou pas écht origineel zijn. Het is uiteindelijk een stekjesruilmiddag geworden. In het voorjaar – laatste zondag van april – zal de volgende editie zijn want het was succesvol genoeg om een traditie te starten. Een bezoekster was er zelfs een uur voor gereden. En wat had ze mee: zes stekken van een bananenplant!
Vanmiddag zal de laatste gast van dit jaar aanlopen. Een wandelaar dus. Hij informeerde vanochtend telefonisch naar de restaurants in de buurt. Nou zijn er zeker restaurantjes, maar niet in de buurt. Althans niet op loopafstand. Hij stemt in met lasagne chèz Hélène. Ik heb nog geen geschikte kaas in huis (al zal lasagne met brie ook best smaken), maar vanmiddag komt Arnaud toch nog met zijn verkoopkar langs. Goed de claxon in de gaten houden en buiten blijven, want we zitten aan de rand van het dorp en binnen hoor je zijn getoeter niet. Beetje scharrelen op het schoolplein dus. Niet echt een straf in deze zonnige week. Knippen van de bramenstruiken, kruiwagen naar de schuur, laatste stekjes in de grond…
Maar 13 uur wordt 14 uur en 14 uur wordt 15 uur. Nog even en mijn gast staat op de stoep. Voor die tijd wil ik het eten toch klaar hebben. Toet toet, daar is ie eindelijk. Bingo, tien procent van de bevolking – dat wil zeggen 3 personen – is me voor. Dat wordt een oefening in geduld, want boodschappen doen is in het dorp een sociale bezigheid. Plannen of beslissen zijn daarbij onbekende begrippen. Je moet ook niet vreemd opkijken als degene die aan de beurt is de bestelling peinzend begint met ‘tja wat zal ik eens nemen’.
Bij elk artikel wordt door de wachtenden instemmend bevestigd dat dat heel lekker is en als je geluk hebt worden er nog recepten uitgewisseld ook. Een van de dames heeft ook nog een boodschappenlijstje voor een buurman bij zich, dus het schiet niet op. Maar het is ook gelijk mijn taallesje. Ik versta steeds meer en zelfs de grapjes begin ik te begrijpen. Inmiddels hoef ik niet elke keer meer schaapachtig te lachen om in contact te blijven. Op het lijstje met boodschappen voor buurman Louis staan kattengrind en twee blikjes kattenvoer. ‘Maar Louis heeft toch geen kat?’, zeg iemand uit het kransje. ‘Met kak en grind maakt hij croquetten en dat blikvoer is voor op een toastje!’, giert de bestelster het uit.
In de zomervakantie maakten Rob en zijn broer ook nog een beginnetje met de keuken in ons woongedeelte. En toen kreeg Rob de kippendrift. Ofwel de keukendrift. Hij voltooide onze keuken én maakte ook een keuken in het nieuwe appartement. Beetje veel voor twee weken ‘vakantie’…
Bij mijn laatste Frankrijkgang heb ik me vooral met de buitenboel beziggehouden. De herfst is zo mooi in de Morvan! Ik heb de haag rond de tuin kunnen terugsnoeien en een flink stuk schoolmuur voorzien van nieuwe voegen. Daarbij had ik alleen meer gebruik moeten maken van de voegspijker en minder van mijn vingertoppen. Gelukkig kan ik met mijn pincode inloggen en dit blog typen, want vingerherkenning is er niet meer bij.
Straks weer terug naar Nederland voor andere koek. En kaas! Maar voordat ik de luiken sluit, letterlijk en figuurlijk, kijk ik nog even de foto’s door van dit jaar. We hebben weer hard gewerkt. Niet alleen als gastheer en gastvrouw, maar ook in de bricolage. Met als hoogtepunt het versterken van de vloer in het linker appartement. Een co-productie van team Alphen aan den Rijn en team Delft. Merci, wat fijn dat we dit hoofdpijndossier kunnen sluiten.
Het hout voor finishing touch van die vloer ligt klaar voor volgend jaar. Eind van de zomer vond ik een mooie parketvloer ter overname. Helaas konden we die alleen op de laatste dag van augustus ophalen. Dan moest de verkoper zijn huis schoon opleveren. Overmoedig gingen we akkoord. Het was dan wel onze terugreisdag, maar met een beetje doorzettingsvermogen kon die vloer ophalen er nog wel bij. Het was immers een buitenkansje.
We moesten de 50 m2 wel zelf loshalen. Tegen middernacht tolden we van vermoeidheid. De verkopers vroegen geregeld of ze konden helpen. Maar elke keer als wij ja zeiden moesten zij ineens heel lang buiten roken. We hebben zelfs nog gebedeld om een portie maakt-niet-uit-wat-met-suiker. Dat het op de 3e verdieping was, zonder lift, was ik nog even vergeten te vertellen. Zij ook.
Dat was 2024. Zien we elkaar volgend jaar? De kalender staat open!
